Ένα μικρό αφήγημα, ζωντανή αποτύπωση της πραγματικότητας,
περιγράφει τη Μάνα σε μια απλή καθημερινή πράξη.
Η καθημερινότητά της αρχίζει από το πρωί. Θα ξυπνήσει πρώτη
και θα κοιμηθεί τελευταία. Θα φροντίσει πρώτα όλους τους άλλους της οικογένειας
και μετά τον εαυτό της. Νιώθει χαρά, όταν προσφέρει, δεν κουράζεται και όταν
κουράζεται το κρύβει. Με πολλή αγάπη, όλη την ημέρα, « από φυλακής πρωίας μέχρι
νυκτός», η προσφορά της είναι συνεχής. Η έμπρακτη αγάπη της δεν της φέρνει
κούραση. Στην καθημερινή πράξη κινείται συνεχώς, δραστηριοποιείται απλά, πολύ
απλά, σχεδόν αθόρυβα.
Και τώρα μια χαρακτηριστική καθημερινή πράξη Μάνας:
Μπαίνουμε στο ασανσέρ της πολυκατοικίας τρία άτομα, ο
σύζυγός μου, εγώ και μια Κυρία. Φαίνεται απλή, αξιοπρεπώς ντυμένη. Η ευγένειά
της δεν είναι πλαστή, αυτό φάνηκε από τα λίγα λόγια που ανταλλάξαμε. Η πόρτα
του ασανσέρ ανοίγει στον 3ο όροφο. Κατευθυνόμαστε προς το ίδιο
κουδούνι. Α!, είπε, και εσείς εδώ έρχεσθε; ναι, της απαντάμε, προσπαθώντας
ευγενικά κι εμείς να ανταποκριθούμε στην ευγένειά της. Εμείς καθίσαμε στις
καθαρές, αναπαυτικές πολυθρόνες στην αίθουσα αναμονής του ιατρείου. Η κυρία του
ασανσέρ κατευθύνθηκε στο εσωτερικό του ιατρείου με άνεση, άνοιξε ντουλάπια και
σε λίγο βγήκε με δυο σακούλες γεμάτες. Τι ακριβώς περιείχαν δεν πρόσεξα. Στη
συνέχεια άνοιξε και δύο άλλα ντουλάπια σε άλλο χώρο και γέμισε άλλες δύο
σακούλες. Αυτή τη φορά πρόσεξα. Έβαλε μέσα λευκά είδη. Κρατώντας δύο σακούλες
γεμάτες στο ένα χέρι και δύο στο άλλο κατευθύνεται στην πόρτα εξόδου.
Παρακολουθώ με έκπληξη. «Τι μέρος του λόγου να είναι αυτή η γυναίκα;” Φαίνεται
άνετη στις κινήσεις, γυρίζει στους χώρους με εντυπωσιακή οικειότητα.
Αναρωτιέμαι, «μήπως είναι νοσοκόμα;», «όχι, δεν φαίνεται, η ηλικία της δεν το
επιτρέπει. «Καθαρίστρια;» Όχι (όχι, γιατί έχουν κάτι το ιδιαίτερο γνώρισμα,
σεβαστό το έργο τους).
Η γραμματέας του γιατρού, που έτυχε να είναι σύζυγος παλιού
μας μαθητή, με το σπιρτόζο βλέμμα της διάβασε στα μάτια μου την περίεργη
ανησυχία μου και, πριν ακόμη η άγνωστη-γνωστή γυναίκα στην αίθουσα αναμονής
πιάσει το πόμολο της πόρτας για να φύγει, μας την συνέστησε : «Η Κυρία είναι
μητέρα του γιατρού, φιλόλογος συνταξιούχος, όπως εσείς». Δευτερόλεπτα σιωπής
και έπειτα είπα τα συνηθισμένα, «χαίρω πολύ». «Είμαι στη σύνταξη πολλά χρόνια»,
μου είπε και η φωνή της θύμιζε διδασκαλία.
Και πάλι για δευτερόλεπτα έμεινα σιωπηλή λόγω αιφνιδιασμού.
Ευτυχώς, πριν κλείσει την πόρτα για να φύγει, πρόλαβα και της ευχήθηκα, Μάνα
προς Μάνα. «να τον χαίρεστε τον γιο σας, είναι εξαίρετος γιατρός και άνθρωπος».
Έκλεισε την πόρτα και έφυγε ευχαριστημένη, σχεδόν
ευτυχισμένη για τα καλά λόγια που άκουσε για τον γιο της. Ικανοποιημένη έμεινα
και εγώ που πρόλαβα να της ευχηθώ. Και μετά, μετά τα έβαλα με τον εαυτό μου.
Πως δεν σκέφτηκα μήπως ήταν η «Μάνα» του! Ποια άλλα γυναίκα, όχι επαγγελματίας,
θα άνοιγε με τόση άνεση, φροντίδα, οικειότητα όλα τα ντουλάπια του ιατρείου;
Έπρεπε να το υποπτευθώ ότι η Μάνα, είτε είναι αγράμματη, είτε εγγράμματη, δεν
παύει να είναι Μάνα στην καθημερινή πράξη, στην καθημερινότητα του παιδιού της.
Όπου προσφορά, αγάπη ανιδιοτελής, θυσία, εκεί υπάρχει η παρουσία της Μάνας,
όπως η Μάνα στο ιατρείο του παιδιού της. Ήρθε η Μάνα να πάρει ότι χρειαζόταν
πλύσιμο. Θα το έπλυνε και θα το επέστρεφε καθαρό. Οικονομική άνεση υπήρχε για
καθαριστήριο, αλλά εκείνη λαχταρούσε να προσφέρει στο παιδί της (ενήλικα
γιατρό), για να νιώσει την ικανοποίηση της προσφοράς και με τη γλώσσα της
αγάπης να του πει: «Είμαι κοντά σου, όπου κι αν βρίσκεσαι, ότι κι αν είσαι,
τεχνίτης, επαγγελματίας, επιστήμονας, βιοπαλαιστής. Θα γίνω η σκιά σου, θα
είμαι κοντά σου παντού και πάντοτε».
Η συνταξιούχος φιλόλογος, Μάνα του γιατρού, με τις σακούλες
γεμάτες, αντιπροσωπεύει όλες τις Μάνες στην καθημερινή πράξη. Πρόθυμη η Μάνα,
όσο ζει και υπάρχει, διαθέτει τον εαυτό της στην καθημερινότητα των παιδιών
της. Μια μυστική φωνή μέσα της λέει:
- Παιδί μου, φώναξέ με και θα τρέξω
- Πες μου έλα και θα έρθω
- Είμαι κοντά σου στα μικρά και στα μεγάλα, στα εύκολα και
στα δύσκολα της καθημερινότητάς σου
- Θα χαρώ και θα λυπηθώ μαζί σου κάθε μέρα, όλη μέρα, όσο θα
υπάρχω
- Μη το ξεχνάς, είμαι η Μάνα σου!
Αθηνά Μαλτίδου - Παπαράλλη
