Ο Σοφός και ανερμήνευτος Δημιουργός έπλασε δύο ανθρώπινα
όντα, τον άνδρα και τη γυναίκα, τον καθένα από διαφορετικό υλικό. Όρισε όμως,
ενώ είναι ανόμοιοι, να έχουν ίσα δικαιώματα στη ζωή.
Αν και θεωρητικά είναι ίσοι άνδρας και γυναίκα, οι
αντιλήψεις επί πολλούς αιώνες εξετίμησαν περισσότερο τη γέννηση του αγοριού και
πολύ λιγότερο τη γέννηση του κοριτσιού. Επόμενο ήταν το μεν αγόρι να τύχει
περιποίησης, φροντίδας και συμπεριφοράς τέτοιας, ώστε να γίνει άντρας, δυνατός
πολεμιστής, προμηθευτής, η ασφάλεια της οικογένειάς του. Τη γυναίκα, το κορίτσι
το περίμενε εντελώς διαφορετική τύχη. Έπρεπε να είναι κλεισμένο στο σπίτι, να
ασχολείται με αυτό και με την περιποίηση των άλλων μελών.
Η γυναίκα του χθες, κόρη αδερφή, σύζυγος, με τις πολλές
διαφορές που είχε σε σχέση με τον άντρα, δια μέσου των αιώνων αδικήθηκε,
απαξιώθηκε ως κατώτερο ον (res=πράγμα),
έγινε ηττοπαθής, πίστεψε – μάλλον την έκαναν να πιστέψει – ότι είναι αδύναμη
(ασθενές φύλο), δεν χρειαζόταν να μορφωθεί, να εργασθεί έξω από το σπίτι. Δεν
τη ρώτησε κανένας αν ήθελε και κάτι άλλο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της
ψυχής της, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες, την εξωτερίκευση
δεξιοτήτων, ώστε να μη νιώθει κατώτερη, αλλά άξια θαυμασμού, δυνατή και
ικανοποιημένη. Αναγκάστηκε να σβήσει τα όνειρά της, να ψαλιδίσει τις φιλοδοξίες
και τις επιθυμίες, κατάντησε ένα άβουλο ον που τρεφόταν από τα ψίχουλα της
φροντίδας του άνδρα.
Και μπήκε μέσα στον γάμο, γιατί μέσα στην άγνοιά της τον
θεώρησε ως «ένα πύργο υψίστης ασφαλείας». Αν έβρισκε την πολυπόθητη ασφάλειά
της, καλώς. Αν δεν την εύρισκε, δυστυχώς, «πάλιν καλώς». Πλήρωσε την ασφάλειά
της – την πραγματική ή την εικονική – με την υποταγή της, με τη θυσία των
«θέλω» της, συμβιβάστηκε με την αντίληψη της εποχής ότι ο άνδρας άξιζε, η
γυναίκα όχι. Δεν είχαν καταλάβει ότι ο άνδρας είναι το τζάκι μέσα στην
οικογένεια και η γυναίκα η φωτιά που ζεσταίνει και φωτίζει.
Οι αιώνες πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν. Άλλαξαν και οι
συνθήκες και οι αντιλήψεις και οι εκτιμήσεις για την αξία και την προσφορά της
γυναίκας. Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για τη δικαίωσή της.
Η γυναίκα σήμερα βγήκε στο προσκήνιο της ζωής δυνατή,
αποφασιστική, ικανή να αντιμετωπίσει ότι απαρχαιωμένο και άδικο και έτοιμη να
πραγματοποιήσει τις επιθυμίες της, να δώσει ζωή στα όνειρά της, να γίνει
δρομέας που μπορεί να ξεπερνά τα εμπόδια. Και κατάλαβε ότι μπορούσε στη ζωή να
γίνει μαραθωνοδρόμος, αλλά και να περπατήσει ανάμεσα σε «ανθισμένες
αμυγδαλιές». Είχε βρει τώρα τη χαμένη χαρά της ζωής. Τα τείχη που την είχαν
φυλακίσει τα γκρέμισε και βγήκε στον ελεύθερο χώρο, έξω από το σπίτι, χωρίς
βέβαια, να ξεχνά τον αρχικό της χώρο, το σπίτι. Έπαιξε όλους τους ρόλους που οι
άλλοι της ανέθεσαν, χωρίς να την ρωτήσουν. Τους έπαιξε όσο καλύτερα μπορούσε,
στο θέατρο της ζωής.
Την βοήθησαν τα φεμινιστικά κινήματα, αλλά πριν από αυτά η
χριστιανική αλήθεια «ουκ έν άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις έστε..». Με
την έξοδό της από το σπίτι η σημερινή γυναίκα εργάζεται σε δημόσιες και
ιδιωτικές επιχειρήσεις, ακόμη και σε αυτές τις διευθυντικές, όπου διαπρέπει,
συμμετέχει σε ομάδες ερευνητικές όλων των επιστημών, έγινε οικονομικά
ανεξάρτητη και σεξουαλικά απελευθερωμένη.
Και όμως, παρ όλες τις επιτυχίες της, συμβαίνει το εξής
παράδοξο. Ενώ ζει μέσα σε πλήθος ανθρώπων και απολαμβάνει τις επιτυχίες της,
νιώθει πολλές φορές την τόσο βασανιστική μοναξιά της. Οι ψυχολόγοι, οι
κοινωνιολόγοι προσπαθούν να εξηγήσουν τη γυναικεία μελαγχολία που απειλεί όλο
και περισσότερο τον πολιτισμό μας. Υποθέτουν πως η αιτία είναι ότι η σημερινή
γυναίκα δεν έφυγε απλώς, αλλά απομακρύνθηκε από τον εαυτό της, αγνόησε τι
μπορεί και τι δεν μπορεί, δεν έβαλε όρια στις φιλοδοξίες, με τον αέρα ότι τα
πάντα μπορεί και μάλιστα τέλεια, ανέβηκε υπερφίαλα στον έβδομο ουρανό και τώρα
προσπαθεί να προσγειωθεί ομαλά για να συναντήσει τον άνδρα και να σταθεί δίπλα
του συνοδοιπόρος στο δύσβατο δρόμο της ζωής.
Αν παρακολουθήσει κανείς την ψυχολογία της σύγχρονης
γυναίκας στην καθημερινή πράξη, θα παρατηρήσει ότι μετά από τόσες επιτυχίες και
προόδους έρχονται στιγμές που μελαγχολεί. Πότε όμως; Όταν για την προσφορά της
εισπράττει αχαριστία, περιφρόνηση, απαξίωση. Την πληγώνει βαθιά, όταν ακούει τη
φράση «γυναίκα είναι, άφησέ την να λέει τα δικά της», κι ας έχει τόσες
επιτυχίες και μεγάλη καριέρα. Τότε την πνίγει το παράπονο, παλεύει μέσα της,
φοράει το προσωπείο της και κρύβει την ταραχή στον μέσα της κόσμο. Τότε θέλει
να φωνάξει δυνατά : «Εάν με προσέξετε δε θα μελαγχολώ, θα τραγουδώ τη ζωή και
τη δική μου και τη δική σας».
Πότε νιώθει ευτυχισμένη; Όταν τη σέβονται, την υπολογίζουν,
την εκτιμούν, την αποδέχονται, της λένε λόγια αγάπης.
Αντί άλλου επιλόγου, επικυρώνονται τα όσα ειπώθηκαν με μια
μαντινάδα γέρου Κρητικού προς την ηλικιωμένη συμβία του :
«Θέλω λουλούδια πλαστικά
στον τάφο μου επάνω
να μην θέλουνε πότισμα
σε κόπο μη σε βάλω»
ΑΘΗΝΑ ΜΑΛΤΙΔΟΥ - ΠΑΠΑΡΑΛΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου